‘Domheid is het toppunt van romantiek. Of is het omgekeerd?’
Hun schoonfamilies staan elkaar niet naar het leven en er komt geen dodelijk gif aan te pas, maar qua romantiek past het plaatje wel. Boris Van Severen en Frances Lefebure, in het echte leven man en vrouw, spelen Romeo & Julia bij Antwerp Symphony. ‘Beloven dat de liefde voor altijd is, da’s belachelijk.’
Samen een interview geven doen ze bijna nooit, vertellen Boris Van Severen (33) en Frances Lefebure (34) halfweg ons gesprek. ‘Dit is een primeur!’, aldus Lefebure. Een beetje ‘random over hun relatie praten’, ze zien er doorgaans het nut niet van in, maar nu ze binnenkort als Romeo en Julia samen op de planken staan, willen ze wel hun licht laten schijnen over de liefde, die schone roos met haar scherpe doornen.
Het is bijna te mooi om waar te zijn: een van de bekendste acteurskoppels in Vlaanderen acteert in Romeo en Julia.
Frances: (grappend) ‘Dat hebben ze commercieel goed gezien.’
Boris: ‘Dit stuk mogen spelen met mijn vrouw, mooier wordt het niet. Bovendien werken wij ook heel graag samen. En is er een grotere klassieker dan Romeo en Julia? Ik heb het wel al gespeeld in mijn opleiding, en ook eens met Het Paleis, maar ik heb nog nooit Romeo vertolkt.’
F: ‘Het is al bijna drie jaar geleden dat we samen acteerden, voor de tv-reeks Een goed jaar. We vinden dat nochtans heel tof, er is superveel vertrouwen tussen ons. Wij toetsen veel af bij elkaar, we kennen elkaars onzekerheden, elkaars truukjes. Ik hoop wel dat we niet hetzelfde einde kennen als Romeo en Julia.’ (Boris lacht)
Zijn jullie ook heel kritisch voor elkaar?
F: ‘We hebben nog nooit samen theater gedaan, dus dat wordt afwachten, want Boris is echt een theaterbeest. Maar voor onze tv-fictie zijn wij niet streng voor elkaar.’
B: ‘Strenger dan andere mensen toch?’
F: ‘Maar wij vinden elkaar ook gewoon heel goed. (lacht) Als Boris op de planken staat, zit ik de hele tijd met mijn mond open. Ik ben zijn grootste fan.’
B: ‘Zelf heb ik soms veel aan te merken op mijn eigen performance, maar dan zegt Frances: nee, dat was keigoed.’
Waar zit hem het grote verschil met tv-fictie? Wat zou je eerste tip aan haar zijn?
B: ‘Oei, gaan we met tips gooien? Eerst en vooral: alles staat of valt met je tekst. Je moet die achterstevoren kunnen opzeggen, dan pas kun je beginnen spelen en je personage opbouwen.’
Is het stresserender? Het is voor een live-publiek.
F: ‘Ik vind dat vreselijk. Het leuke aan tv-werk is dat je altijd een nieuwe take kunt opnemen. Niet dat ik dat zoveel nodig heb, maar het helpt dat het kán. Nu moet het direct goed zitten.’
Zenuwen en op een podium staan, ze zijn bijna met elkaar verbonden?
B: ‘Als ik op een podium zou staan zonder zenuwen, dan denk ik dat ik een heel slechte voorstelling zou spelen. Het heeft te maken met focus, met toewijding aan wat je op het punt staat te doen.’
Hoe gaan jullie daarmee om?
F: ‘Boris is hilarisch als hij stress heeft.’
B: ‘Ik begin dan iemand anders raad te geven die eigenlijk voor mezelf bedoeld is. Stel dat ik zou zeggen tegen Frances: “Let op dat je daar niet struikelt”, dan heb ik het eigenlijk tegen mezelf. Voor de rest is het een kwestie van zo rustig mogelijk te blijven. Een halfuur voor het begin neem ik even mijn tijd om tot mezelf te komen. En ja, om te ook genieten van die zenuwen.’ (Frances trekt gezicht van afschuw) Het begint te kriebelen, je voelt dat je op scherp staat. Laat maar komen, denk ik dan.’
Hoe ga jij daarmee om, Frances?
F: ‘Gewoon doodgaan. Onlangs heb ik Café De Mol gepresenteerd, waarin elke aflevering van De Mol werd nabesproken. Dat was live, er keek veel volk naar, maar telkens was ik vooral blij dat dat er niets was foutgelopen. Als een arbeider in de fabriek die alleen maar opgelucht is dat zijn hand niet in de machine is gedraaid.’
Het publiek zal deze keer ook uit kinderen bestaan.
F: ‘Dat lijkt me wel leuk. Ze zeggen dat kinderen het meest kritische publiek zijn, maar ze oordelen ook anders.’
B: ‘Kinderen zijn heel eerlijk, maar als je ze meehebt, is dat superdankbaar. Het doet ook wel iets om zo’n hele bende lageschoolkinderen stil te krijgen. Niet makkelijk, maar als het lukt, is dat een zalig gevoel.’
DE ZEVEN HOOFDZONDEN
Romeo en Julia is zowat hét symbool voor romantiek geworden, maar klopt dat wel? In het origineel van Shakespeare spat het bloed in het rond.
B: ‘Het romantische zit hem natuurlijk in die twee mensen die niet met elkaar mogen omgaan, maar die stapelverliefd worden en er alles aan doen om toch bij elkaar te kunnen zijn. Het is hyperromantisch… het is zelfs dom gewoon. (lacht)
F: ‘Dus het summum van romantiek is domheid? Of is domheid het toppunt van romantiek? (denkt na) Interessante stelling.’
B: ‘Het gebeurt nog altijd dat het mensen verboden wordt om met elkaar om te gaan. Maar dat versterkt alleen maar de interesse.’
De verboden vrucht.
B: ‘Precies. Kijk ook naar de verfilming van Baz Luhrman (uit 1996, met Leonardo DiCaprio en Claire Danes, red.), dat is een totaal ander verhaal. Er zit zoveel in: liefde, maar ook wraak, jaloezie … Het zijn de zeven hoofdzonden in één stuk.’
Shakespeare laat Romeo zeggen ‘Ik ben gewond’ als hij bedoelt dat hij verliefd is. De schaduwzijde van de liefde wordt óók benoemd.
B: ‘Liefde is hartverscheurend soms.’
F: ‘Die gevoelens liggen dicht bij elkaar, de verliefdheid en de Schmerz. Verliefd zijn, ik vind dat eigenlijk hatelijk. Nu is het oké, omdat het al wat gematigder is geworden. Ik ben nog altijd verliefd, hé, maar in het begin is dat verschrikkelijk. Verliefdheid en liefdesverdriet liggen ook dicht bij elkaar, op hetzelfde spectrum.’
Je ligt een beetje ‘open’.
F: ‘Dat beeld van de wonde klopt wel. Het kruipt onder je vel, het is rauw, je bent heel kwetsbaar.’
Ervaar jij dat ook, Boris?
B: ‘Ik ben daar anders in. Als ik verliefd ben, dan doet niets er nog toe. Alles kan bestaan, en ik wandel daartussen. Ik vind van niets iets, ik vind alleen de verliefdheid die mij helemaal opvreet. Maar ik vind het niet angstaanjagend, ik omarm het.’
Sinds Shakespeare Romeo en Julia schreef, is ons idee van de liefde erg veranderd. Nu zitten we in een tijd van veel scheidingen, open relaties en friends with benefits. Er lijkt minder engagement te zijn.
F: ‘Het heeft niet zozeer met engagement te maken, maar met zelfontplooiing. Ik vind daar niets romantisch aan, dat mensen vroeger 40 jaar samenbleven terwijl ze niet gelukkig waren. Oudere generaties zeggen soms dat wij het te snel opgeven, maar ik denk dat dat maar voor 5 procent van de mensen geldt. Wij denken veel sneller: ik loop hier maar 80 jaar rond, ik ga proberen zelf gelukkig te zijn.’
In een interview zei je ooit: ‘Voor altijd, ik vind dat bullshit.’
F: ‘Het is bullshit om dat te belóven. Toen wij trouwden, zeiden we: we beloven dat we dat op dit moment willen en dat we er alles aan zullen doen om het te doen slagen. Maar je weet nooit zeker of het lukt.’
B: ‘Je merkt wel dat de generatie na ons meer de opties wil openhouden. “Het is niet echt mijn lief, we zijn gewoon aan het daten …” Je bent toch samen of niet samen? Ze hebben schrik voor dat engagement. Terwijl je gewoon moet springen, een keuze durven te maken. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die anders willen leven, maar ik ben gewoon zo niet. Ik ben graag committed.’
F: ‘Dat is omdat jij een monofocus hebt. (lacht) Ik heb daar geluk mee, jij kunt je niet op nog iemand anders focussen, dat gaat niet.’
Er zit iets rebels in Julia. Het vrouwbeeld in die tijd was heel anders dan nu, maar ze neemt haar lot in eigen handen. Kunnen we haar een feministe noemen?
F: ‘Wat ze deed, was zeker in die tijd erg moedig. Maar is haar keuze feministisch? Dat hangt ervan af wat je eronder verstaat. Wat ze doet, doet ze tegelijk ook helemaal voor iemand anders. Maar je zou het ook kunnen zien als iemand die heel dicht bij zichzelf staat en haar gevoel volledig toelaat.’
De mannen in het stuk komen er niet al te goed uit.
B: ‘Romeo wordt om de zoveel tijd verliefd. Al heeft hij het nu nog zwaarder te pakken. Ik zie Romeo ook wel als een hopeloze romanticus. Het zelfbeklag, hoe hij zeker is dat Julia de vrouw van zijn leven is. Mercutio en Benvolio denken: dude, je hebt dat vorige keer ook gezegd.’
F: ‘Jij bent ook wel een hopeloze romanticus, he.’
B: (lacht) Oké … Hopeloos?
F: ‘Je kunt je helemaal geven, en je makkelijk laten gaan in dat gevoel van verliefdheid. Niet alleen in de liefde trouwens. Als iets je passie is, dan ga je ervoor.’
Hoe is het overigens om een relatie te hebben onder het oog van half Vlaanderen?
B: ‘Is dat zo? Ik vind dat dat wel meevalt.’
F: ‘Wij schrokken er in het begin wel van, dat als wij iets op Instagram zetten, dat wordt opgepikt. Dat komt dan terecht bij mensen die niet eens weten wie wij zijn, en dan krijg je reacties als (imiteert accent): “wa interesseert mij da?”. Maar mijn boodschap was toch niet aan u gericht?’
Worden jullie vaak aangesproken op straat?
F: ‘Niet zo vaak. Wel worden we soms echt aangestaard, en dat is vervelender dan iemand die een foto komt vragen. Mensen denken ook altijd dat ze heel subtiel zijn. Onlangs ben ik echt boos geworden toen we op restaurant zaten en een meisje mij stiekem zat te filmen.’
Wat doe je dan?
F: ‘Ik ben haar beginnen filmen! (lacht) Toen ze dat doorhad, reageerde ze heel gegeneerd. Ik heb dat gepikt van Cole Sprouse, een Amerikaanse acteur. Die heeft een apart account op Instagram van allemaal fans die foto’s van hem nemen. Zodra hij ze betrapt, haalt hij zijn camera boven en probeert hij eerst een foto van hén te nemen.’
HET ZWARTE SCHAAP
Deze voorstellig leunt ook de muziek van Prokofjev. Hebben jullie als jonge dertigers veel voeling met klassieke muziek?
F: ‘Muziek is sowieso heel heftig voor mij. Ik ben heel gevoelig en klassieke muziek vind ik vaak heel intens. Als ik mij niet goed voel, bijvoorbeeld, heb ik liever stilte dan muziek. Dus ik ga niet zo snel klassiek opzetten in de woonkamer.’
B: ‘Ik wel, maar het mag niet van Frances. Klassieke muziek is een beetje het zwarte schaap in mijn collectie. Het is sowieso niet iets wat je makkelijk oplegt, je moet er echt naar lúísteren. Voor mij katapulteert klassiek me vooral terug naar mijn jeugd. Mijn grootmoeder zette het altijd snoeihard op, mijn vader (meubelontwerper Maarten Van Severen, red.) deed dat ook… Ik kan er instant gelukkig van worden, en tegelijk maakt klassiek me emotioneel. Het kan echt een snaar raken. Met Bach heb ik dat heel hard, de ‘Goldberg-variaties’ vind ik prachtig.’
F: ‘Misschien moet je het toch eens vaker opleggen thuis. Gewoon niet te luid.’
De tekst, een adaptatie van Joris Van den Brande, is best grappig. De voedster van Julia heet Mama Miracoli, Romeo zegt dat hij een pizza quattro stagioni zal maken van zijn rivaal.
B: ‘Kinderen kunnen veel meer aan dan we soms denken, maar humor kan helpen om het geheel toegankelijker te maken. Al hoop ik dat we de tragiek ook niet vermijden. Kinderen mogen ook leren dat liefde niet altijd rozengeur en maneschijn is.’
Is comedy spelen moeilijker?
B: ‘Voor televisie vind ik het moeilijker dan voor het theater, omdat het allemaal juist moet zitten. Bij theater heb je het voordeel van op scène te zitten, het publiek dat lacht zet mee de sfeer. Op tv weet je pas of het grappig is op het moment dat het uitgezonden wordt.’
F: ‘Comedy is echt moeilijk, omdat het zoveel rond timing draait. Het is eigenlijk alleen maar timing. Maar ik vind het héél leuk. Van de tv-reeks F*** you very, very much ben ik nu het tweede seizoen aan het draaien, en ik merk dat het iets is dat je kunt trainen, je leert het meer en meer aanvoelen. Maar als het helemaal juist zit, tot op de millimeter precies, dan is dat echt zó’n lekker gevoel.’
B: ‘Het is zoals bakken: alles moet heel precies afgewogen zijn. Een beetje te veel van dit of te weinig van dat, en alles is naar de knoppen.’
KIDconcert: Romeo & Julia
In Verona kunnen de Montacci’s en de Capuletti’s elkaars bloed wel drinken, maar wat gebeurt er wanneer twee leden van beide families hopeloos verliefd op elkaar worden? Romeo en Julia heten ze en ze zijn vastbesloten om de kinderachtige ruzie tussen hun families niet in de weg te laten staan van hun geluk. Maar dat is zonder Julia’s neef Tybalt gerekend. Hun sprookjesachtige huwelijk wordt verstoord door een duel op leven en dood tussen Romeo en Tybalt op de parking van een pizzeria, terwijl Mamma Miracoli een heerlijke pot dampende spaghetti staat te bereiden. Maestro Dirk Brossé dirigeert ondertussen muziek van Prokofjev tijdens deze familieversie van Shakespeares Romeo en Julia, het legendarische theaterstuk dat 400 jaar na datum nog steeds elk verhaal over verliefde tieners met kibbelende schoonfamilies inspireert. Een muzikale beleving voor het hele gezin!Za 18.03.2023 – 16:00
Muziekcentrum De Bijloke, Gent
Zo 19.03.2023 – 11:00 & 14:00
Koningin Elisabethzaal, Antwerpen
Categorieën:Uncategorized
antwerpsomagazine.wordpress.com 