Honderdvijfentwintig jaar geleden klonk er voor het eerst muziek op de plaats waar nu de Gouden Koningin Elisabethzaal staat. Ontegensprekelijk een monument.
Een monument is er voor iedereen, maar is tegelijkertijd iets heel persoonlijks. Wat betekent het woord ‘monument’, welke connotaties roept het op? Elk magazine stellen we dezelfde drie vragen aan enkele interessante persoonlijkheden.
Elim Chan is sinds 2019 chef-dirigent bij Antwerp Symphony. Tijdens het Elisabeth-weekend brengt ze samen met pianist Lukáš Vondráček het Derde Pianoconcerto van Bartók. In februari gaat ze samen met het orkest op tournee door Spanje met cellist Pablo Ferrández, onder andere in het wereldberoemde Palau de la Música in Barcelona.
- Wie of wat is voor jou een monument?
“Voor mij is dat zonder twijfel mijn goede vriend en mentor Bernard Haitink, de Nederlandse dirigent en violist die vorig jaar helaas overleed. Hij ademde echt muziek. Zijn kennis van de klassieke muziek was onovertroffen, en hij popelde tijdens zijn lessen altijd om daarvan zoveel mogelijk door te geven. Hij begréép muziek, voelde het intuïtief aan. Een heel inspirerende mens. Een man van weinig woorden, maar altijd de juiste.”
- Welk monument mag van zijn voetstuk gehaald worden?
“Het idee dat de klassieke muziekwereld geen plaats is voor vrouwen. Jonge meisjes zouden niet mogen afgeremd worden van hun dromen omdat ze geen voorbeelden zien. Ik hoop dat mijn werk toont dat het wel mogelijk is om deze droom te verwezenlijken.”
- Wie verdient een monument?
“Dan denk ik meteen aan componisten als de Afrikaans-Amerikaanse Florence Price, of de Brits-Jamaicaanse Dr. Shirley J. Thompson. Het voelt goed om steeds meer nieuwe en diverse gezichten in de klassieke muziekwereld te zien. Zij helpen met het breken van oude tradities en tonen dat iedereen welkom is in de concertzaal, ook zij die zich in de eerste plaats ondervertegenwoordigd voelen. Muziek is er voor iedereen.” SS
Categorieën:Uncategorized
antwerpsomagazine.wordpress.com 